AKSEKİ DERGİSİ'NDE YAYINLANAN YAZILARIM

AKSEKİ’DE BİR İLK;  ANADOLU LİSESİ…

Hayatta kalan tek babam, sevgili kayınpederim Vehbi Güleç Akseki Dergisi’nin ilk sayısını bana okumam için uzatırken ‘sen de bir yazı yazar mısın?’ diye sordu. Hiç düşünmeden ‘çok sevinirim’ dememe rağmen, hangi konuda yazabileceğimi pek bilmiyordum açıkçası. Fakat karşılıklı kahvaltı edebildiğimiz nadir günlerden birinde Akseki’den gelen bir telefondan sonra gözlerindeki ışıltının sebebini sorduğumda ‘Akseki’de bir Anadolu Lisesi açılacak, onun haberi geldi, yardımımı istiyorlar’ diye cevap verince, uzun yıllardır eğitimin her dalında görev almış biri olarak bu haberin sevincini kendisiyle paylaşırken, bende de dergiye yazabileceğim konunun Anadolu Lisesi’nin Akseki’ye Kazandıracakları olabileceği fikri doğdu.
Evet, artık Akseki’de bir Anadolu Lisemiz olacak. Öncelikle bu sevindirici haberin sevindirici olma nedenini açıklamak gerekir sanırım. Bunu açıklamak için de Anadolu Lisesi’nde öğrenim görmenin ne olduğunu, Anadolu Lisesi’nden mezun olunca insanın hayatında nasıl bir fark doğacağını bilmenin faydası var.
İnternette Vikipedi’ye girip sözlük anlamına baktığınızda karşınıza şöyle bir tanım gelir; ‘Anadolu Lisesi, Türkiye'de eğitim veren lise türlerinden biridir. Önceleri hazırlık olmasına rağmen bazıları hariç hazırlık sınıfları kaldırılmıştır. Düz liselerden farklı olarak tam gün eğitim verirler. Ayrıca sınıflar 30 kişiden fazla olmaz. Türkiye'de ÖSS başarısı yüksektir. Bunun sebebi zaten başarılı olan öğrencilerin bu liselere yerleşmesidir. Milli Eğitim Bakanlığı, okulların başvurusu üzerine bazı okullarda hazırlık eğitimi verilmesine izin vermiştir. Bu okulların bazıları 4 yıl bazıları 4 yıl+hazırlık sistemiyle öğrenci yetiştirmektedirler.Türkiye'de genelde seçilen lise türüdür. Son yıllarda ÖSS'de ciddi başarılar elde edilmiştir.’  Gerçekten de yukarıdaki  tanım Anadolu Liselerini çok iyi açıklıyor. Ancak ben ‘ Anadolu Lisesi nedir ve böyle bir okuldan mezun olunca nasıl bir farklılığa ulaşmış olursunuz?’  sorusunu bunu bizzat yaşamış ve hayatına geçirmiş bir kişi olarak anlatmak istiyorum. 1985 senesinde Bursa Anadolu Lisesi’nden mezun olduğumda ilk meyvesini aldım aslında Anadolu Lisesi mezunu olmanın; Boğaziçi Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü’nü kazanmıştım, artık beni İstanbul’da yeni bir ufuk bekliyordu. Üniversite hayatım boyunca Anadolu Lisesi mezunu olmanın ayrıcalığını hep yaşadım; öncelikle almış olduğum dil eğitiminin bana faydasını, sonra hem sosyal, hem kültürel, hem de kişisel olarak hayata hazırlanışımdaki katkılarını sıralayabilirim Anadolu Liseli olmanın. Başarılı olma önkoşulunu aştıktan sonra, toplumun her kesiminden, Türkiye’nin tüm illerinden gelen öğrencilerini  ayırım gözetmeksizin; toplumsal duyarlılığı ve sorumluluk bilinci olan, alçak gönüllü, özgür düşünen, üretken ve bilgili, ülkesini seven bireyler olarak hayata hazırlamış olmalıydı ki benim okulum, beş senelik yurt ve üniversite hayatımda, daha sonrasındaki mesleki ve özel yaşamımda bu özelliklerin hep fayda ve farklılığını hissederek, yaşayarak kariyerimde ilerledim.
Günümüzde iş başvurularında mezun olunan üniversite kadar, hatta bazı iş alımlarında üniversitenin de önüne geçerek, mezun olunan lise çok önem taşıyor. Vikipedi’nin tanımında da görüldüğü gibi zaten başarılı olan öğrenciler Anadolu liselerine yerleşebiliyor ve bu gençlerimiz kendi düzeylerinde, seçilmiş arkadaşlarıyla, sınav kazanarak göreve gelmiş nitelikli eğitmenlerin eşliğinde, içlerindeki takım ruhunu geliştirerek ve sürekli gelişim felsefesiyle eğitim alıyorlar. Dolayısıyla da böyle bir eğitim kurumunun öğrenci ve mezun kalitesi, Anadolu liselerini en çok tercih edilen ve mensubu olmaktan gurur duyulan, hayata başarılı insanlar yetiştiren kurumlar haline getiriyor.  
Açılacak olan yeni Anadolu Lisemiz de, Türkiye’nin Akseki Anadolu Lisesi Mezunlarını verecek ve adından bol bol söz ettirecek. Akseki’de yaşayan ve başka illerden de gelerek eğitimlerini sürdürecek gençlerimizin önünde bu ufku açmak için çaba sarfeden, kuruluşunda emeği geçen herkesin eline ve yüreğine  sağlık…

Selda Ayşe GÜLEÇ 

EVİMİZDEN HİÇ EKSİK OLMAYAN AKSEKİLİ MİSAFİRLER

Mevsimine göre evimizden hiç eksik olmayan Aksekili misafirlerimiz vardır. ‘’Oğlum Akseki’den ‘Nar’ getirdik, eve götürmeyi unutma’’ dediğinde kayınvalidem, belli olur ki evimizde birbirinden güzel, renkli, tadına doyum olmayan, eşi benzeri bulunmaz misafirlerimiz olacaktır. Önce dekoratif bir ahşap servis tabağında ağırlanır narlarımız. Eve bir neşe gelir, bir araya gelip sofraya oturmanın bile güçleştiği yaşantımızda hepimizi başına toplayıp güzel masallar anlatır sanki Akseki’den gelen narlar… Çocuklar babalarının narları açıp ayıklamasını büyük bir iştah ve sabırsızlıkla beklerler ve nar taneleri teker teker dökülmeye başladığında babamızın ellerinden, evimize Akseki’den bereket yağar.

Akseki dağlarından özenle toplanmış kekiklerin evimize gelişi de bir şölendir. Mis gibi kokusuyla belli eder kapıdan girişini; bazen taze, bazen sadece kurutulmuş, bazen ufalanmış bir halde kapımızdan endam ederler Akseki’nin kekikleri. Mutfağımızın baharat kavanozlarına özenle yerleşirler, kapattıktan sonra üzerine kumaş geçirilip, kurdela ile de bağlanınca kavanozların kapakları, kokuları ve tazeliği ile narlardan çok daha fazla sürer kekiklerin misafirliği evimizde. Sadece yemeklerimize tat vermekle kalmaz bu uzun soluklu misafirimiz, hastalıklarımızda da imdadımıza yetişir. Bir tutam kaynattığımızda her derde deva olur ve her ne kadar çocuklar tarafından bile bilinse de acı tadı, şifa olsun diye içilir.

Burada ancak bazılarından söz etmeye imkan bulabileceğim misafirlerimizin aslında en çok adından söz ettirmeyi hak eden, en eskisi ve en gediklisi, 20 senedir soframızdan hiç eksik olmayan Akseki tahinidir. Yıllarca arkadaşlarımızın tadının nereden geldiğini anlayamadığı, kreplerinin içine sarıp, yada eğer yatıya kalmışlarsa sabah kahvaltısında,  Akseki’nin enfes petekli balı ve henüz kırılıp sofraya konmuş cevizi eşliğinde yedikleri tahinimiz en dikkat çeken misafirimizdir. Çifte kavrulmuş susamdan üretilen, emsallerinin aksine oldukça koyu renkli ve sofraya gelmeden güçlü kuvvetli birileri tarafından mutlaka karıştırılarak kıvamına ulaşmak isteyen tahinimiz, hazır gelmişken komşularımızın ve arkadaşlarımızın sofralarını da mutlaka ziyarete gider. Zaman zaman ‘kekik mi tahin mi daha güzel?’ tartışmalarına konu olsalar da her ikisinin de gönüllerde kurdukları taht çok özeldir.

Özellikle mevsimler değişirken,  mutlaka Akseki’den gelen bir misafir vardır evimize ve bizim eve ulaşmadan illa ki annemize bir uğrar. Bazen bir avuç karadut hepimizin tadabileceği bir ortam bulunana kadar bekler orada, eğer evimize gelemeyecek durumdaysa,  biz kendilerini görmeye gideriz ve hatta gitmekte gecikirsek, ne yapar ne eder, reçel olarak da olsa yine gelir bizleri ziyarete.

Akseki seyahatlerinin; misafirlerimizin taşınması, yani nakliyesi açısından çok büyük önemi olduğu tartışılmaz bir gerçektir. Her ne kadar ulaşım ve taşımacılık imkanları ‘gidip alma’ yerine ‘gönderme’ imkanı tanısa da; gidip alanın, düşünüp saklayanın, üşenmeyip taşıyanın ve hatta her ne pahasına olursa olsun bize ulaştıranın elinden daha kıymetli, daha doyumsuzdur Aksekili misafirlerimiz.  

Akseki’de yaşayan akrabalarımız, sevenlerimiz, bazılarıyla birbirimizi tanıma fırsatı bile bulamamış olduğumuz komşularımız, sadece çocuklarımızın sevdiğini bildiği için bize yufka pişirenlerimiz sağ olsunlar, var olsunlar! Kilometrelerce uzaktan dağların kokusunu, narların bereketini, karadutların lezzetini, tahinin buruk tadını, ateşte pişmiş yufkayı soframıza getiren eller kadar, bu ellere ulaştıranlardaki güzel duyguya  ‘ahde vefa’  ya da ne denirse densin, geleneksel yapımızın eşi benzeri dünyada bulunamayacak ve bizi biz yapan en güzel özelliklerinden biri olduğu düşüncesiyle ve bir sonraki sayıda buluşma dileklerimle…


Selda Ayşe GÜLEÇ

BİR AKSEKİ RÜYASI…

William Shakespeare’in  ‘Bir Yaz Gecesi Rüyası’ değil, bu bir Akseki Rüyası…

Shakespeare'in erken dönem romantik komedya romanı  ‘Bir Yaz Gecesi Rüyası’ nda, Puck (ya da Robin Goodfellow) ismindeki Peri, insanların gözüne konan bir aşk iksiri yapar.  Bu aşk iksiri göze konulunca ilk göz açılmasında görülen ilk şeye aşık olmayı içermektedir. İnsanın Akseki’ye aşık olması için ne böyle bir periye, ne de onun yaptığı böyle bir iksire ihtiyacı var. Akseki’nin kendisi öyle bir büyüye sahip ki; Toros dağlarının eteğine bezenmiş düğmeli evleriyle dantel gibi işlenerek yayılan Akseki’nin güzellikleriyle karşılaştığınızda ‘ilk görüşte aşk’ zaten gerçekleşiyor.

İtiraf ediyorum ben bu aşkı yaşamakta çok geç kalmışım. 18 Mayıs 2010 gece yarısı vardığım Akseki’de uyandığım ilk sabahtan itibaren rüya gibi bir Akseki gezisi yaşama fırsatı elde ettim. Yaşadığım, gördüğüm, yediğim, içtiğim ve seyrettiğim her şeyden, tanıştığım herkesten çok etkilendim. Döndükten sonra da nasıl bir heyecanla anlattıysam, çevremdeki yakın dostlarımın hepsi dört gözle onlar için bir Akseki gezisi düzenlememi bekliyorlar. Sadece doğal güzelliklerini görmek değil, hepsinin hayalinde keçi sütünden yapılmış yoğurt yemek, şelalelerin kenarında insana kendini cennette hissettiren su sesleri eşliğinde kiremitte pişen tatlı su balıklarının lezzetine varmak, dağlardan kekik toplamak ve gözlerinden ışık saçılan Aksekililerle tanışmak var.

Akseki rüyam, 19 Mayıs sabahı erken saatlerde tören alanından gelen seslerle birlikte, koşa koşa (evimize zaten çok yakın olan) Akseki Stadyumu’na giderek başladı. Özenle hazırlanmış bu töreni nefeslerimizi tutarak izledik. Atatürk sevgisiyle dolu bir avuç Türk genci kendilerine hediye edilen bayramı öyle bir coşkuyla kutladılar ve bu coşkuyu bize de öyle güzel yaşattılar ki, törenden ayrılırken içimiz sadece neşe değil, aynı zamanda umut doluydu. Töreni hazırlayan  öğretmenler ve öğrencilerle fotoğraf çektirmek için bir araya toplandığımızda, Akseki Anadolu Lisesi’nin dünya güzeli kız öğrencilerinden bir tanesi yanıma yaklaşıp ‘Ben sizi tanıyorum, dergide fotoğrafınızı görmüştüm, yazılarınızı hep okuyoruz’ dediğinde hissettiğim mutluluğu kelimelerle tarif etmek sanırım imkansız.

Anadolu Lisesi’nin son halini görmek için okulu ziyarete gittiğimizde, yanımızda Sayın Belediye Başkanı ve Eşi, İlçe Milli Eğitim Müdürü ve Şube Müdürü, Nüfus Müdürü, Akseki Eğitim Hayratı Yapanlar ve Yaşatanlar Derneği Akseki Şubesi Başkanı ve Akseki’ye gönül veren pek çok kişi vardı. Orada konuşulan her şey Akseki ve Aksekililer içindi. Akseki’yi daha çağdaş bir ilçe haline getirmeye yönelik pek çok yeni projenin belki de o gün, orada temelleri atıldı.

Biz Akseki’ye daha henüz ulaşmadan pişirilip buzdolabımıza konmuş meşhur ‘kuzugöbeği’ o günkü öğlen yemeğimizdi. İstanbul’a bizi ziyarete gelemeyen ve bir türlü daha önce tatma fırsatı bulamadığım tek tek dağlardan toplanmış enfes kuzugöbeğine sofrada keçi yoğurdu arkadaşlık etti. Sonradan öğrendiğime göre meşhur, leziz ve çok sağlıklı bu yoğurdun lezzeti keçilerin Akseki dağlarındaki bitkilerin en güzel uç noktalarını yemesinden kaynaklanıyormuş.

O gün öğleden sonra ve ertesi gün, resmi tatil olmasından da yararlanarak Akseki Nüfus İdaresi Müdiresi Sevgili Selma Abla bize rehberlik etti. Anlattığı Akseki hikayeleri ve verdiği bir sürü ayrıntılı bilgiyle gezimiz gerçekten çok renkli bir hale geldi. Kendisi aynı zamanda buzdolabındaki keçi yoğurdu ve kuzugöbeği sürprizinin de sahibiydi! Sürprizlerini kendisinin görev başında olduğu 21 Mayıs gününün gecesi nehir kenarında balık yemeye gittiğimizde, sabah erkenden kalkıp pişirdiği ve oraya yanında getirdiği meşhur Akseki tatlısıyla da sonlandırdı. Yalnız kaldığımız son günümüzde, popüler deyimiyle organik, bizim deyimimizle doğal tereyağ, bal ve tulum peynirleriyle donatılmış kahvaltımızı, hatırlayabildiğim kadarıyla 1580 metre civarında uzunluğu ve içindeki kayaların enteresanlığı ile ilgimizi çeken mağara gezisi takip etti.

Akseki’ye geldiğim 18 Mayıs gecesi ile döndüğüm 22 Mayıs sabahı arasında beni en çok etkileyen olaylardan biri ise ‘Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramı’ nedeniyle sahneye konan tiyatro eseriydi. Belki de bu yazının başlığının bir tiyatro eserinden esinlenilerek konmasının sebebi; genç ve idealist, bir grup Aksekili tiyatro sevdalısının, kendi deyimleriyle amatör, bence çok profesyonel bir biçimde sergiledikleri, Aziz Nesin’in ölümsüz eseri ‘Yaşar ne yaşar, ne yaşamaz!’ oyunundaki performanslarının heyecanıdır diye düşünüyorum.

Yazıma başlarken söz ettiğim Shakespeare’nin ünlü romanı ‘Bir Yaz Gecesi Rüyası’ oyun olarak sahnelenirken, oyunun sonunda "Yaramaz" peri Puck aşağıdaki sözlerle başladığı repliğiyle oyunun kapanışını yapar:

Biz gölgeler, kusur işlediysek eğer,
Şöyle düşünün ve bizi hoşgörün:
Bu hayaller görünürken sahnemizde,
Siz de biraz kestirdiniz yerinizde.

Benim için de Akseki ziyaretim, hayallerin değil, gerçeğin ta kendisinin, uzun soluklu bir uykuda değil, kısacık bir uyku kestirmesinde bana tattırdığı, içinden huzur ve mutlulukla uyanılan dünyanın en güzel rüyalarından biri gibiydi.

Sevgili Anneciğim ve Babacığım; kilometrelerce yol kat ederek Bodrum’dan Antalya’ya geldiğiniz, beni karşılayıp kısacık bir sürede de olsa doğduğunuz bu güzel toprakları gezdirip, tanıttığınız ve çok keyifli üç gün içerisinde bana bu Akseki Rüyası’nı yaşattığınız için teşekkür ederim. 


Selda Ayşe GÜLEÇ

AKSEKİLİLER İÇİN SOSYAL SORUMLULUK HAYATIN KENDİSİDİR!

Annemin ocağı yakarken tek bir kibrit çöpünü defalarca kullanabildiğine şahit oldum çocukluğumda. Çocuk aklımla ‘neden?’ derdim, ‘ ne çıkar ki bir tane fazla kibrit çöpü harcamaktan?’.  Annem hiç taviz vermezdi; ‘ herkes senin gibi düşünürse memlekette orman kalmaz’ der ve yakılan fazla kibrite, çöpe atılan kağıda ya da henüz bitmediği halde bir kenara bırakılan deftere karşı çıkardı. Kapımıza gelen bir fakire verecek hiç bir şeyi yoksa evdeki toptan olarak alınmış sabunlardan verir, ‘temizlik çok mühim;  yıkarlar, yıkanırlar’ diye şaşkın bakışlarımıza biz daha sormadan cevap verirdi. Komşunun oğlu askere giderken yanına bir çift havlu konmadan yolcu edilmezdi. Evde pişenden illaki komşumuz da tadardı.

Tüm bunları eminim çocuklarında sosyal sorumluluğu geliştirmek için yapmazdı, o da annesinden böyle görmüştü ve zaten dinimizde de en mühim şeyin paylaşmak, yardımlaşmak olduğu gerçeği ile büyütülmüş ve çocuklarını aynı şekilde büyütmek için elinden geleni her zaman yapmıştı.

Baba ocağından ayrılıp, kendi yuvamı kurduğumda; ailemde gördüğüm, yaşadığım tüm bu geleneksel rituellerin çok daha fazlasını yeni ailemde ve onların Aksekili hemşehrilerinde gördüm. Tutumlu olmak, paylaşmak, yardımlaşmak, huzuru ve düzeni bozmamak ve daha nice erdemler…

 Aksekili olmak; zaten birbirini, eşini, dostunu kollamak, aramak sormak, olmayana yardım etmek, olanla paylaşmak, ihtiyacı olanın elinden tutmak,  doğduğun topraklara ve bu toprakların insanlarına her zaman sahip çıkmak demekti. Beni, her tanıdığım yeni Aksekili en çok bu özelliği ile etkiledi. Bir Aksekiliyi büyük şehir, yeni kazanımlar ve yeni hayat görüşleri hiç etkilemiyordu. En ayırt edici özellikleri Aksekililikleriydi ve birbirlerine olan bağlılıkları, bağlılıktan öte sorumluluklarıydı. Yani diğer bir deyişle sosyal sorumlulukları…

Günümüzde eğitim-öğretimde en çok önemsenen şeylerden biri sosyal sorumluluk. Eskiden Türkiye’nin neresine giderseniz gidin karşılaşacağınız bu güzel özellikleri evimizde, mahallemizde doğal yollarla almak, oluşturmak mümkündü. Şimdi artık bu terbiye okullara taşınmış durumda. Öğrencilere; çevre bilinci oluşturmak, birbirlerine, komşularına, engellilere, öksüze, yetime ve yoksullara yardım etmek gibi güzel alışkanlıklar sosyal sorumluluk projeleri yoluyla kazandırılmaya çalışılıyor. Amaç; gençlere bu alışkanlıkları verip, hayatlarında uygulamalarını sağlayabilmek. Bugünün aile yaşantısında mecburen eksik kalmış, büyük şehir ve yoğun iş hayatı nedeniyle göz ardı edilmiş komşuluk gibi, yardımlaşma ve paylaşım gibi insanlığın temel gerekleri bu şekilde tamamlanmaya çalışılıyor.

Oysaki Akseki’ de yaşayanlar ve Akseki dışında yaşayan tüm Aksekililer için durum farklı. Sosyal sorumluluk bilinçleri, özellikle de birbirlerine karşı olan sorumluluk bilinçleri hiçbir zaman eksilmeyen özel bir topluluk Aksekililer. Aile içinde o kadar güzel yoğruluyor ki Aksekili çocuklar ve gençler, bunu hayatları boyunca en önemli özellikleri olarak taşıyor ve örnek oluyorlar.

 Bu özelliklerini nesilden nesile aktarmayı başarabilen, hızla gelişen topluma hem ayak uydurup, hem de özlerinden, gelenek ve göreneklerinden hiç kopmayan, içlerindeki güzellikleri doyasıya yaşayan ve yaşatan tüm Aksekililere selam olsun…


Selda Ayşe GÜLEÇ

   

2010 BİTERKEN…

2010  bitti. Koca bir yıl daha geride kaldı. Her geçen yıl insanda değişik izler bırakıyor. Bu yılın izleri neler acaba? Bu yılla birlikte geride kalmayan;  içimizde, bizimle beraber, ömrümüzün sonuna kadar taşıyacağımız acı tatlı neler biriktirdik 2010’da? Ya da bunların en değerlileri hangileri?

Çok sevdiğim bir arkadaşım var; adı Aslı. Seneler önce Bodrum’da çocuklarımızı, yelken kullanmak için ilk adım olan küçük yelkenli, yani optimist kursuna götürürdük birlikte. Dünyanın en huzurlu, en bakir küçücük koyunda, kumların üzerindeki kırık dökük ama gayet konforlu hasır sandalyelerde saatlerce oturur, sadece denize girer çıkar ve bol bol sohbet ederdik. İşte bu sohbetlerimiz sırasında, güzel arkadaşım Aslı harika bir alışkanlık kazanmama sebep oldu. Kendisi her sene yaparmış, artık ben de yapıyorum. Merak mı ettiniz? Hadise şu; o yıl içerisinde kendinizi en huzurlu, en dingin, en mutlu ve en rahat hissettiğiniz bir yerdeyken, bulunduğunuz manzaranın fotoğrafını çekiyorsunuz. Ama fotoğraf makinası kullanarak değil, gözlerinizle çekiyorsunuz fotoğrafı! Ve bu fotoğraf sadece sizin beyninize kaydoluyor. Sonra, önünüzdeki günlerde karşınıza çıkan tüm aksiliklerde, haksızlığa uğradığınızda, biri sizi çok üzdüğünde, kızdığınızda, kısacası başınıza gelen tüm negatif olaylar sırasında, hemen bu fotoğrafı çıkarıp bakmaya başlıyorsunuz. Gerçekten işe yarıyor! Ben denedim, üstelik insanın çok hoşuna gidiyor. Adeta bir oyun gibi… Tabii fotoğrafını çektiğiniz yer gerçekten size huzur ve mutluluk vermiş olmalı. Eğer seçiminizi doğru yaparsanız, çok kötü hissettiğiniz bir anda dahi o manzara yüzünüzde öyle sıcak bir gülümseme oluşturuyor ki, sizde oluşan pozitif enerji adeta çevrenize de yansıyor.

Peki, bu sene ben hangi fotoğrafa bakarak en olumsuz bir anda dahi her şeyi olumlu hale getiriyorum biliyor musunuz? Akseki ziyaretim sırasında, bir şelalenin başındaki beyaz plastik bir sandalyede oturup karşımda duran inanılma manzarayı seyrederken çektiğim bir fotoğraf bu. Onlarca yeşil rengin arasından coşkuyla çağlayan, sonra süzüle süzüle durulan, durduğu düzlükte hareket eden bir göl oluşturan, gölde biraz dinlendikten sonra özgürce akmaya devam edip, yoluna koyulan suların fotoğrafı. Sanki bir insanın hayatı gibi; kimi zaman coşkulu, kimi zaman yorgun, iniş ve çıkışlarla dolu, ama nerede ve nasıl olursa olsun yoluna devam eden… İşte 2010’dan bana kalan; hem somut, hem soyut en güzel imge bu.

Benim için 2010; hayatımın en yorucu, yorucu olduğu kadar da verimli senelerinden biriydi aslında. Avrupa Birliği Proje Koordinatörü olarak görev yaptığım Beşiktaş İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü’nde 2010 yılı içinde pek çok yerel proje gerçekleştirildi. Bunların arasında iki tanesi benim için çok önemli. Doğduğu andan, sürdürüldüğü her aşamaya ve bitene kadar içinde bulunduğum, bazen gündüzlerim dışında gecelerimi de kapsayan, hatta yaptıkları katkılarla ailemi, dostlarımı ve tüm tanıdıklarımı içine alan projeler bunlar. İçlerinden ‘Gözbebeklerimiz’ adını verdiğimiz proje benim de gözbebeğim doğrusu. Beşiktaş’ta öğrenimini sürdüren, ebeveynlerinden herhangi birini kaybetmiş, öksüz-yetim öğrencilerimize yönelik, resim, müzik, yaratıcı drama ve yaratıcı okuma atölyelerinde 22 gönüllü öğretmen arkadaşımla birlikte çalıştığım bu proje sırasında inanılmaz duygular yaşadım. Projeyi yazma görevi bana verildiğinde, bu hassas ve hassas olduğu kadar da önemli konuda neler yapılabilir diye düşünürken sevgili ablam Serap’la yaptığım bir telefon görüşmesi bana ilham verdi. Bursa’da Ticaret Odası tarafından gerçekleştirilen kız yetiştirme yurdu öğrencilerine koro çalışmasından o kadar büyük bir heyecanla söz etti ki ablam, ben de bundan yola çıkarak müzik atölyesi kurma ve birlikte çalışacak gönüllü müzik öğretmenleri bulma fikriyle yaşamaya başladım. O kadar yoğunlaşmıştım ki, görev yaptığım dairenin kapısında, açmayı planladığı gitar kursuna onay almak için gelen sevgili Hatice Hoca ile karşılaştığımda hemen kendisine aklımdaki projeden bahsettim. Daha sonraki günlerde projeyle ilgili öyle tesadüfi gibi görünen ama insana ‘aslında hiçbir şey tesadüf değildir’ dedirten olaylar oldu ki, adeta evren, bu proje en iyi şekilde gerçekleşsin diye çalıştı. Öğrenciler için müzik aletlerine sponsor olacak yada indirimli fiyatlarda enstrüman alabileceğimiz yerler araştırmak için yola çıktığımızda kapısını ilk araladığımız dükkanda üniversite yıllarından bir arkadaşımla karşılaştım. Sahibi olduğu müzik firması tarafından tüm öğrencilerimizin istekleri doğrultusunda ihtiyaç duyulan müzik aletleri temin edildi. Resim atölyesi için, özel okullarımızdan bazıları öğrencilerine kampanya yaptırarak kullanılacak araç-gereçleri topladı. Çaldığımız hiçbir kapıdan boş dönmedik ve ortaya muhteşem bir proje ve sonunda da nefis bir gösteri çıktı.

‘Özel Çocuklar Sanatla Buluşuyor’ ismiyle sürdürülen proje ise 2010 yılının önemli izlerinden bir diğeri. İstanbul Modern Sanat Müzesi ile ortaklaşa çalıştığımız bu projede Beşiktaş’taki Anadolu Lisesi öğrencileri ile İstanbul’un farklı bölgelerinden özel eğitim kurumlarında eğitimlerini sürdüren zeka engelli çocuklar bir araya gelerek sanat çalışmaları yaptılar. Modern Sanat Müzesi ile tanışmamız Robert Kolej’de yapılan Bilgi-Kültür yarışmaları finali sırasında okul müdürünün başarılı öğrencilere bu müzeye ücretsiz giriş kartı hediye etmesiyle gerçekleşti. Bu ödüllendirmeyi gelenekselleştirmek için müze yetkililerinin iletişim bilgilerini alıp kendilerini arayınca, projelerinden bahsettiler ve birlikte çok güzel çalışmalar yaptık. Bu çalışmaların en etkileyicisi ise özel eğitime ihtiyaç duyan çocuklarla gerçekleştirdiğimiz sanat buluşmalarıydı. İlk çalışmaya ben de bizzat katıldım. Çalışmalar başlamadan önce davranış biçimlerimizin nasıl olması gerektiği ile ilgili bizlere bir eğitim verildi. Ben 9 yaşındaki Mehmet ile birlikte çalıştım. Kendi adıma o gün o kadar önemli farkındalıklar kazandım ki, liseli gençler için katma değerinin çok daha fazla olduğunu düşünüyorum.

Bu çalışmalar sonrasında Mehmet’e bir öykü yazdım. Yaşadığımız tüm yılları geride bırakırken, arkamızda izler bırakmak ne kadar önemliyse kendimiz için de bazı izleri sonraki yıllara taşımak çok önemli. Abraham Lincoln’un dediği gibi;

 ‘At the end, it’s not the years in your life that count. It’s the life in your years.

‘ Ne kadar yıl yaşadığınız değil, yılları nasıl yaşadığınız önemli.’

2010 yılının bu son dergisinde Mehmet’e yazdığım öyküyü sizlerle paylaşırken, 2011 yılının herkese güzellikler getirmesini ve her şeyin yeni yılda gönlünüzce olmasını dilerim.

MEHMET’E ÖYKÜ

İlk Buluşma:

Ne çok merak ediyorum seni. Anlattılar aslında nasıl davranmak  gerektiğini, az çok neyle karşılaşacağımızı. Ama yine de kimle eşleşirim, yapabilir miyim duygusu, içimde büyüdü,  kocaman oldu seninle karşılaşana kadar. Hiç tanımamış baktın yüzüme. Haklıydın, belki ben de öyle baktım sana. Haklıydın, haklıydık ikimizde, zaten tanımıyorduk birbirimizi. Sonra tanıştırdılar ikimizi, yakalarımıza isimlerimizi yazdık, yapıştırdık güzelce ve el ele tutuştuk. Artık sen benim eşimdin, ben de senin. Elimi tuttuktan sonra öyle bir baktın ki yüzüme, tanışıklığımız doğumdandı sanki. Gözlerin öyle güven doluydu ki, bu güveni beş dakika içinde kazanmış olamazdın. Elimi bir daha bırakmadın tam bir buçuk saatliğine. Bu kadar kolay olacağını bilseydim endişelenir miydim bütün gece, ya beceremezsem diye! Hiç tanımadığım, nasıl tepki vereceğini bilmediğim, öğrenme güçlüğü çeken bir küçükle, ki o da belli değil belki de küçük bir çocuk gibi davranan benden büyük biriyle eşleşecektim, bir müzede, birlikte resimler yapalım diye…

Düşüncelerim beni korkutadursun; ilk buluşmamızda sen çıktın karşıma kocaman siyah gözlerinle on beş kişilik grup içerisinden. Sanırım günün şanslısı bendim; sen grubun dokuz yaşındaki en minik ve en güzel çocuğu, önce yabancı, ama minicik elini tuttuktan sonra bildik bileli tanırmışız gibi birbirimizi, içime işledin. Topu topu bir buçuk saatti ilk günkü beraberliğimiz, sen ki kendini bir ömürlük teslim ettin bana. Başka kimse yoktu, bir sen, bir ben. Arada merak ettim, acaba etraftakileri görüyor musun diye! Evet görüyordun ama sadece beni ve birlikte boyadığımız, kestiğimiz, yapıştırdığımız kartonları. Bir de bir küçük söz söyleseydin, duyabilseydim sesini. Bakışlarınla anlattın her şeyi; beğendin, beğenmedin, sadece baktın. Ben, gülerken duyabildim az da olsa sesini. Evet güldük, çizdiklerimize, boyadıklarımıza ve sonunda ortaya çıkan kuş evimize. İkimizin kuş evi. Ne de güzeldi. Ama zaman çabucak geçti. Vedalaşmak zordu da, neyse ki haftaya bir şehir yaratmak için tekrar buluşacaktık. Öptüm, kokladım seni, ellerimizi zor ayırdılar el sallayalım birbirimize diye…

İkinci Buluşma:

Bu sefer endişelenme yok, özlem var. Endişelenmek şöyle dursun, koşa koşa geliyorum sana. Bütün bir hafta arkadaşlarıma senden söz edip durdum hep. Adı Mehmet, bembeyaz teni, elle çizilmiş gibi güzel yüzü ve gülünce tüm yüzüne yayılan tebessümüyle sanki bir melek, benim meleğim dedim.  Evet benim meleğim, sen de beni özledin mi, meraklandın mı ya buluşamazsak diye acaba?

Yol bitmek bilmiyor. Sabah trafiği, ama her sabahtan farklı. Yine o boğaz kenarındaki büyük otelde önemli birileri kalıyor galiba. Her taraf polisler ve korumalarla dolu. Yol buyunca sıralanmışlar; trafik daha çok mu sıkışmış bilmem. Daha şimdiden on dakika geciktim. Oteli geçince bitti neyse… Çok az kaldı. Merdiven basamakları ne de çokmuş müzenin, çık çık bitmiyor. Geldim, şu kapıyı açınca karşımdasın. Hayır olamaz! Yanında başkası var. Neden? Ben gelinceye kadar mı senin yanına oturttular? Biraz bekleyemezler miydi? Hemen eşlerimizi değişmeliyiz. Bak Mehmet ben geldim. Mehmet, Mehmet… Hatırlamadın mı? Benim, hadi versene elini! Niye çatıyorsun kaşlarını kafanı başka yöne çevirirken? Niye huzursuzlaştın? Kızma! Kızma! Gidiyorum, anladım.

Yeni birinin eli var artık tutuşacak, senin için de, galiba benim içinde… Sanki doğdun doğalı onunlasın ve bir buçuk saatliğine çıktığın yeni serüvenin kahramanı, buradan çıkar çıkmaz unutulmak üzere karşında oturuyor. Geçen hafta o güvenli bakışların bana nasılsa, bu hafta bir başkasına aynı… Benden kaçıp sığınmaya çalışıyorsun bu hafta benim yerimde olana… Emanet edilmişsin, teslim olmuşsun. Meğer biz yokmuşuz. O gün orada kalmışız. Bir de kuş evimiz kalmış, hala duvarda asılı… Hiç değeri yok artık senin için, aynı benim gibi…

 Beni kime teslim edecekler şimdi?


Selda Ayşe GÜLEÇ

"KIZILDERİLİ'DEN TEK KELİMELİK HAYAT DERSİ"

Cherokee kabilesinin yaşlılarından biri hayat, aşk ve evlilik üzerine konuşurken şunları söylüyor:

"İçimizde iki kurt var ve bunların arasında da korkunç bir savaş var.

Kurtlardan biri; korkuyu, öfkeyi, kıskançlığı, pişmanlığı, açgözlülüğü, kibiri, kendine acımayı, küskünlüğü, aşağılık duygusunu, yalanları, üstünlük taslamayı ve bencilliği temsil ediyor. Diğeri ise; zevki, huzuru, sevgiyi, umudu, paylaşmayı, cömertliği, dinginliği, alçak gönüllülüğü, nezaketi, yardımseverliği, dostluğu, anlayışı, merhameti ve inancı temsil ediyor."

Gençlerden biri "hangi kurt kazanacak?" diye soruyor ve yaşlı adam kısaca cevap veriyor: 

"Beslediğiniz"

Elektronik postama "Kızılderili’den tek kelimelik hayat dersi" başlığıyla gelen yukarıdaki yazı gerçekten çok anlamlı. Yardımseverliği, merhameti, paylaşmayı, cömertliği, sevgiyi, umudu beslemek dünyanın en kolay işlerinden biri aslında. Bir çocuk sevindirmek bile yetiyor çünkü bu güzel duyguları beslemek için.

İki kızım ve ben, kısa bir süre önce öyle özel bir tecrübe yaşama şansı bulduk ki, içimiz yeni umutlarla, şükranla, güzel duygularla ve huzurla doldu. Bu özel tecrübe; daha önce İstanbul Modern Sanat Müzesi’nde birlikte sanat çalışmaları yaparken tanıştığımız bir özel eğitim kurumundan kırk tane zihinsel engelli öğrenciyle bambaşka bir çalışma için İstanbul Atlıspor Kulübünde buluşarak geçirdiğimiz birkaç saatti.

Kızlarım Elif ve Aslı uzun yıllardır binicilik sporuyla uğraşıyorlar. Her ikisi de lisanslı sporcusu oldukları İstanbul Atlı Spor Kulübü’nde; büyük kızım Elif’in organize ettiği bir sosyal sorumluluk projesi çerçevesinde, zihinsel engelli öğrencilerin küçük atlarla zaman geçirmesine ve hatta biraz alıştıktan sonra içlerinden bazılarının binebilmesine yardımcı oldular. Binmek şöyle dursun, onların bu küçük atlara yaklaşmasını ya da değmesini sağlamak bile ilk anlarda çok zordu.  Pek çok insanın bakmaktan bile çekindiği bu küçük, şirin çocuklar, isimlerini öğrenip onlara seslendiğinizde ve ellerini tutup, yakınlık gösterdiğinizde öyle bir güven duygusuyla yaklaşıyorlardı ki insana, o an hissedilen duyguları tanımlamak imkansız.

Elif şöyle anlatıyor duygularını; ‘İlk başta çekindim onlara yanaşmaktan, çünkü gariptiler. Sonradan anladım ki aslında bendim garip olan. Hiçbir hayat tecrübesine sahip olmayan, belki de hiçbir zaman bazı tecrübelere sahip olamayacak kişilerdi onlar. Kafaları karışık, gözlerinde masum bir ifadeyle bakıyorlardı yüzüme. Bense onlara daha önce hiç yapmadıkları bir şey yaptırmaya çalışan bir yabancıydım. Buna rağmen onlarla konuşmaya başlayıp ellerinden tuttuğum anda sanki yıllardır benimle berabermiş gibi güvenmeye başladılar bana. Hele ata değmeyi başarınca yüzlerindeki değişen ifade ve huzur dünyanın en güzel hediyesi oldu benim için. Bu tip gönüllü projeler; başkalarına yardım etmenin huzurunu yaşatabilmek, her şeye sahip olamayanların farkına vardırtabilmek ve onların sorunlarına çözüm bulabilmek, çevresinin farkında ve hayatın gerçeklerinden haberdar insanların yetişmesini sağlamak için çok önemli .’

Kızlarımın, bu tatlı çocuklara yardım ederek küçük atlarla geçirdikleri süreci, çocuk parkında birlikte oynamalarını, önceden hazırlanan sandviçleri oynarken karnı acıkan yeni arkadaşlarına dağıtmalarını, en sonunda birlikte pasta kesip üflemelerini ve yanlarında getirdikleri hediyeleri onlara birer birer verişlerini izledim.  Tüm bunları fotoğraf çektiğim objektifin arkasından izlerken sanırım benim hissettiğim çok ama çok büyük iki duygu vardı; şükür ve mutluluk!

Yazımın girişindeki Kızılderili alıntısında bahsedilen içimizdeki güzel duyguların temsilcisi kurdu besleyebilme şansı bulmuştuk biz. Eğer beslediğimiz kurt üstünlük taslamayı ve bencilliği temsil ediyor olsaydı, değil böyle bir tecrübe yaşamak, sanırım uzaktan bile bakamazdık olup bitene!

Herkesin güzel duygularını besleme şansını yakalayabilmesi umuduyla…

Selda Ayşe GÜLEÇ